«ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ : Ένα Θεατρικό Ντοκιμαντέρ»
Υπό την αιγίδα των: Δήμου Σκιάθου & Σπίτι-Μουσείο Α. Παπαδιαμάντη
Η Ομάδα Κύκλος, μετά την «Δευτέρα Οδύσσεια» με ποιήματα του «κοσμοπολίτη» Καβάφη, δημιουργεί μία πρωτότυπη παράσταση, ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ για τον «κοσμοκαλόγερο» Παπαδιαμάντη. Μια βιογραφία όπου ο εξαίρετος λογοτέχνης ανεβαίνει στην σκηνή χωρίς να τον υποδύεται κανείς.
Το κεντρικό θέμα της παράστασης είναι ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης όπως σκιαγραφείται μέσα από τα ντοκουμέντα της εποχής, την αλληλογραφία και τις ελάχιστες φωτογραφίες του, όπως τον φέρει ο κάθε ηθοποιός μέσα από τα δικά του βιώματα, όπως αναδύεται μέσα από χαρακτήρες και αποσπάσματα των έργων του. Σε σημεία της παράστασης χρησιμοποιείται η τεχνική live filming.
Μία σύγχρονη ματιά σ᾽ έναν διαχρονικό συγγραφέα.
Κίνητρο για να ξεκινήσει αυτό το θεατρικό ταξίδι ήταν το Λεύκωμα του Καθ.Δρ. Φώτη Δημητρακόπουλου από τις εκδόσεις Ergo.
Αποσπάσματα που θα παρουσιαστούν στην παράσταση
Τὰ Πτερόεντα δῶρα (1907)
Ὁ Σημαδιακός (1889)
Ἡ Μαυρομαντηλού (1891)
Ἡ Μετανάστις (1879)
Οἱ Ἔμποροι τῶν Ἐθνών (1882)
Ἡ Γυφτοποῦλα (1884)
Ὄνειρο στὸ κῦμα (1900)
Ἡ Φόνισσα (1903)
Νεκρὸς Ταξιδιώτης (1909)
Επίσης ποιήματα, αυθεντικές αναγγελίες από τον Τύπο της εποχής, καθώς και σχετικό φωτογραφικό υλικό.
Συντελεστές παράστασης :
Σύλληψη-Σκηνοθεσία : Μαριάννα Λαμπίρη
Δραματουργία : Ομάδα Κύκλος
Σκηνικά : Έλλη Σπάνια
Κοστούμια : Ιωάννα Τιμοθεάδου
Φωτισμοί : Ελευθερία Ντεκώ
Μουσική : Γιάννης Στρατάκης
Φωτογραφίες : Στέλιος Αγγελίδης
Β. σκηνοθέτη/video : Ελένη Κορακάκη
Επιστημονικοί συνεργάτες :
Καθ.Δρ. Φ. Δημητρακόπουλος, Δρ. Β. Λαμπροπούλου
Ηθοποιοί :
Μαριάννα Λαμπίρη, Σοφία Λιάκου, Σοφία Νικολαΐδου,
Βαγγέλης Παπαδάκης, Μάριος Σουγιουτζόγλου,
Γιάννης Στρατάκης, Μαρία Τριανταφύλλη-Γλύκα
Διάρκεια παράστασης : 60΄
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Σημείωση: Τετάρτη 16 & Πέμπτη 17 Νοεμβρίου δεν θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις
Τιμές εισιτηρίων : γενική είσοδος € 12, μειωμένο € 8, ατέλειες / ανέργων € 5.
Θέατρο Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ)
Πειραιώς 256
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Μεγάλωσα σ’ ένα μικρό ορεινό χωριό των Καλαβρύτων την
δεκαετία του ‘70. Οι πρώτες μου μνήμες είναι από ανθρώπους
που όργωναν τη γη με το ηνί, τη θέριζαν με τα δρεπάνια.
Τα χρόνια πέρασαν και το τοπίο άλλαξε. Το ηνί
αντικαταστάθηκε από το τρακτέρ και οι γυναίκες δεν πλένουν
πια με το λεβέτι.
Οι αγροτικές εικόνες των παιδικών μου χρόνων ζωντανεύουν
στο έργο του Παπαδιαμάντη. Ο δρόμος προς τις ρίζες μου,
συναντά έναν για αιώνες απείραχτο κόσμο.
Εκεί, η ερώτηση «ποιά είμαι» βρίσκει ίσως μια απάντηση.
Στην εποχή της πληροφορίας και της ταχύτητας που ζούμε
σήμερα, έναν αιώνα μετά την εποχή που έζησε ο Παπαδιαμάντης,
χρειάζεται να αναζητήσουμε την «ουσία», ένα «κέντρο»,
μήπως και μπορέσουμε να διατηρήσουμε ή να βρούμε τη συνοχή
μας ως άνθρωποι και ως κοινωνίες. Μια συνοχή που βρίσκεται
ακριβώς στη συνείδηση της αδιάρρηκτης συνέχειας από το
παρελθόν προς το μέλλον. Εάν χαθεί η επαφή με την ουσία
του παρελθόντος, χάνεται η σύνδεση με τα αρχέτυπά μας,
ζώντας μια φτωχότερη ζωή.
Ο Παπαδιαμάντης μιλάει συχνά για φτωχούς ανθρώπους, που
όμως δεν είναι μίζεροι και δυστυχείς. Κι αν κακοτυχήσουν,
αντιμετωπίζουν τη μοίρα τους με ένα μεγαλείο ανθρώπινο.
Στον πυρήνα της παράστασης βρίσκεται ο ίδιος ο δημιουργός.
Η ζωή και το έργο του είναι μία κιβωτός, που διασώζει
την αρχετυπική εικόνα του ανθρώπου της Ελληνικής γης, τη
γλώσσα και τον τρόπο ζωής του.
Και τούτο είναι «τὸ προικιό μας»
Μαριάννα Λαμπίρη, 2016